PROKURATURA OKRĘGOWA
W PIOTRKOWIE TRYBUNALSKIM

Prawa osób pokrzywdzonych

• Pokrzywdzony w postępowaniu przygotowawczym jest stroną uprawnioną do działania we własnym imieniu i zgodnie z własnym interesem (art. 299 § 1 kpk).
• Jeżeli pokrzywdzonym jest małoletni albo ubezwłasnowolniony całkowicie lub częściowo prawa jego wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą pieczą pokrzywdzony pozostaje (art. 51 §2 kpk).
• W razie śmierci pokrzywdzonego prawa, które by mu przysługiwały, mogą wykonywać najbliższe osoby, a w wypadku ich braku lub nieujawnienia - prokurator (art.52 kpk).
• Za pokrzywdzonego, który nie jest osobą fizyczną czynności procesowych dokonuje organ uprawniony do działania w jego imieniu (art. 51 § 1 kpk). Pokrzywdzony może też w toku postępowania karnego ustanowić swojego pełnomocnika (art. 87 §l kpk).
• Jeżeli pokrzywdzony wykaże, że warunki materialne nie pozwalają mu na poniesienie kosztów związanych z pełnomocnictwem bez uszczerbku dla siebie i rodziny, może złożyć do prokuratora (w postępowaniu przygotowawczym) lub do sądu (w postępowaniu sądowym) wniosek o wyznaczenie mu pełnomocnika z urzędu (art. 87 § 1 i 88 § 1 kpk).
• Każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję (art. 304 § 1 kpk). Jeżeli osoba lub instytucja, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie nie zostanie w ciągu 6 tygodni powiadomiona o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, może wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego albo do prokuratora powołanego do nadzoru nad organem, któremu złożono zawiadomienie (art. 306 § 3 kpk).
• W razie złożenia przez pokrzywdzonego wniosku o ściganie niektórych sprawców, obowiązek ścigania obejmuje również inne osoby, których czyny pozostają w ścisłym związku z czynem osoby wskazanej we wniosku. Przepis ten nie dotyczy najbliższych osoby składającej wniosek (art. 12 § 2 kpk). Wniosek może być cofnięty za zgoda prokuratora lub sądu - do rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej; nie dotyczy to przestępstwa określonego w art. 197 kk (art. 12 § 3 kpk).
• Jeżeli istnieje uzasadniona obawa użycia wobec pokrzywdzonego, występującego w sprawie w charakterze świadka, przemocy lub groźby bezprawnej może on zastrzec dane swojego miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości sądu lub prokuratora. W takim wypadku pisma procesowe doręcza się wówczas do instytucji, w której świadek jest zatrudniony lub na inny wskazany przez niego adres ( art. 191 § 3 kpk).
• W razie okazania osoby podejrzewanej, pokrzywdzony może domagać się, aby czynność tę przeprowadzono w sposób wyłączający możliwość jego rozpoznania przez osobę rozpoznawaną (art. 173 § 2 kpk).
• Pokrzywdzony może składać wnioski o dokonanie czynności procesowych w toku postępowania przygotowawczego ( art. 315 § I kpk).
• Jeżeli czynności śledztwa lub dochodzenia nie będzie można powtórzyć na rozprawie, pokrzywdzony może być dopuszczony do tej czynności, chyba że w razie zwłoki zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub zniekształcenia dowodu. Prokurator może także dopuścić pokrzywdzonego do udziału w innych czynnościach śledztwa lub dochodzenia (art. 316 § I, art. 317 kpk)
• Organ prowadzący postępowanie przygotowawcze ma obowiązek doręczenia pokrzywdzonemu odpisu postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych albo instytucji naukowej lub specjalistycznej oraz na wniosek pokrzywdzonego zezwala na wzięcie udziału w przesłuchaniu biegłego i zapoznaniu się z opinią (art. 318 kpk).
• Pokrzywdzony w toku postępowania przygotowawczego może zwrócić się do sądu z żądaniem przesłuchania świadka, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo, że nie będzie można go przesłuchać na rozprawie (art. 316 § 3 kpk).
• Pokrzywdzony uczestniczący w czynnościach podpisując protokół może zgłosić zarzuty co do jego treści (art. 150 § 2 kpk).
• Pokrzywdzony może żądać odpisu protokołu czynności, w której uczestniczył lub miał prawo uczestniczyć, jak również dokumentu pochodzącego od niego lub sporządzonego z jego udziałem (art. 157 § 3 kpk).
• Pokrzywdzony ma prawo otrzymać na swój koszt po jednej kopii zapisu dźwięku lub obrazu utrwalonej w ten sposób czynności procesowej (art. 147 § 4 kpk).
• Pokrzywdzony, za zgodą prowadzącego postępowanie, może w toku postępowania przygotowawczego przeglądać akta i sporządzać z nich odpisy, a także złożyć zażalenie na odmowę udostępnienia akt (art. 156 § 1 i 5, art. 159 kpk).
• Pokrzywdzonemu w toku dochodzenia lub śledztwa przysługuje zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia - śledztwa oraz umorzenie postępowania i w związku z tym przysługuje mu prawo przejrzenia akt (art. 306 § 1 kpk). Pokrzywdzonemu służy ponadto prawo do złożenia zażalenia na czynności inne niż postanowienia i zarządzenia, które naruszają jego prawa (art. 302 § 2 kpk).
• Pokrzywdzony może złożyć wniosek o przeprowadzenie mediacji (art. 320 § I kpk).
• Pokrzywdzony może wnieść do sądu akt oskarżenia o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego w razie powtórnego wydania przez prokuratora postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego lub odmowie jego wszczęcia. Termin do wniesienia aktu oskarżenia wynosi 1 miesiąc od doręczenia pokrzywdzonemu zawiadomienia o postanowieniu. Akt oskarżenia powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata (art. 55 § 1 i 2 kpk).
• Pokrzywdzony po wniesieniu aktu oskarżenia aż do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego może złożyć oświadczenie, że chce działać w charakterze oskarżyciela posiłkowego (art. 53 i 54 kpk) lub powoda cywilnego (art. 62 kpk). Jeżeli wystąpił z powództwem cywilnym w toku postępowania przygotowawczego, może żądać również jego zabezpieczenia (art. 69 § 2 i 3 kpk).
• Pokrzywdzony, jako oskarżyciel posiłkowy, ma prawo składać wnioski dowodowe, być obecnym na całej rozprawie, zadawać pytania przesłuchiwanym osobom oraz złożyć apelację od wyroku. Jeżeli wyrok został wydany przez Sąd Okręgowy - apelacja musi być sporządzona i podpisana przez adwokata (art. 446 kpk).
• W razie umorzenia lub zawieszenia postępowania przygotowawczego, w którym zgłoszone było powództwo cywilne, pokrzywdzony, w terminie 30 dni od daty, doręczenia postanowienia, może żądać przekazania sprawy sądowi właściwemu do rozpoznawania spraw cywilnych (art. 69 § 4 kpk). W razie skazania sprawcy za czyn określony w art. 46 kk., pokrzywdzony (lub inna uprawniona osoba) ma prawo zwrócić się do sądu z wnioskiem o orzeczenie obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości lub części.

Karta praw ofiary

Wszystkie polskie organizacje, instytucje i osoby prywatne stykające się w swojej pracy z ofiarami przestępstw postanowiły dla poprawienia sytuacji ofiar w Polsce podpisać ten dokument.

Mając na względzie:

• zagwarantowaną w Konstytucji Rzeczpospolitej przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka i obywatela, będącą źródłem jego wolności i praw, które władze publiczne mają obowiązek szanować i chronić (art. 30 Konstytucji RP);
• fakt, iż Rzeczpospolita Polska jest państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, w którym każdy ma obowiązek przestrzegania prawa (art. 2 i art. 83 Konstytucji RP);
• zalecenia wypracowane przez międzynarodową społeczność kształtujące politykę postępowania z ofiarami przestępstw, a w szczególności:
  • Deklarację ONZ o podstawowych zasadach sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy z 1985 r.,
  • Europejską Konwencję o kompensacji dla ofiar przestępstw popełnionych z użyciem przemocy z 1983 r.,
  • Zalecenia Rady Europy Nr R(85)11 w sprawie pozycji ofiary w prawie i procesie karnym,
  • Zalecenia Rady Europy Nr R (87)21 w sprawie zapobiegania wiktymizacji i pomocy dla ofiar przestępstw;

oraz:

• rozumiejąc, iż posiadanie prawa oznacza rzeczywistą możliwość korzystania z procedur gwarantujących ich realizację, zwłaszcza gdy są one naruszane lub nie wypełniane;
• rozumiejąc potrzebę podniesienia kultury prawnej poprzez realną egzekucję praw obowiązujących;
• kierując się dobrem ofiar przestępstw oraz chęcią pomocy i naprawienia doznanej przez nie krzywdy postanawiamy spisać i upowszechnić Polską Kartę Praw Ofiary.

1. Definicja i zakres uprawnień
   1. Ofiarą w rozumieniu Karty jest osoba fizyczna, której dobro prawem chronione zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, a także jej najbliżsi (art. 115 § 11 Kodeksu karnego (k.k.), Rezolucja 40/34 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 29 XI 1985 r., Deklaracja podstawowych zasad sprawiedliwości dla ofiar przestępstw i nadużyć władzy, pkt. A (ONZ 85), art. 47 Konstytucji RP, art. 49 i art. 51 § 2 Kodeksu postępowania karnego (k.p.k.)).
   2. Ofiara ma prawo do: 1) pomocy, 2) godności, szacunku i współczucia, 3) wolności od wtórnej wiktymizacji, 4) dostępu do wymiaru sprawiedliwości, 5) mediacji i pojednania ze sprawcą, 6) do restytucji i kompensacji (ONZ 85, art. 2 Konstytucji RP, art. 2 § 1 (k.p.k.)).
   3. Ofiara niezależnie od tego, czy ujawniony został sprawca przestępstwa i czy ma miejsce postępowanie karne (kiedy ofiara uzyskuje status pokrzywdzonego), bądź cywilne (kiedy ofiara uzyskuje status poszkodowanego) oraz niezależnie od więzi rodzinnej łączącej sprawcę i ofiarę winna uzyskać potrzebną jej pomoc prawną, materialną, medyczną, psychologiczną i socjalną (art. 2, art. 31 pkt. 1,2; art. 32 Konstytucji RP, art. 2 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania karnego (k.p.k.), art. 49 § 1 k.p.k.).
2. Prawo do godności, szacunku i współczucia
   4. Ofiara ma prawo do traktowania jej z godnością, szacunkiem i współczuciem. Do szczególnego przestrzegania tego prawa zobowiązani są przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości, służby zdrowia i służb socjalnych (art. 47 Konstytucji RP, art. 1 ust. 2 oraz art. 14.3 ustawy o Policji z 1990 r., Deklaracja o Policji, przyjęta w 1979 r. przez Radę Europy oraz Kodeks ONZ postępowania funkcjonariuszy porządku prawnego (Rezolucja nr 34/169 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 17 XII 1979 r.), art. 30 ustawy o zawodzie lekarza w zw. z art. 12 i art. 13 Kodeksu etyki lekarskiej z 1993 r., art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego z 1960 r. (k.p.a.)).
   5. Nie można przerzucać odpowiedzialności za przestępstwo ze sprawcy na ofiarę. Nie można usprawiedliwiać przestępstwa tradycją, kulturą, stereotypami minimalizującymi winę sprawcy.
3. Prawo do bezpieczeństwa i zakaz ponownego dręczenia ofiary
   6. Ofiara ma prawo do bezpieczeństwa i ochrony oraz poszanowania jej życia rodzinnego i prywatnego. Ofiary nie wolno ponownie dręczyć należy dołożyć wszelkich starań, by uniknęła ona powtórnej wiktymizacji. Oznacza to zakaz wkraczania w prywatność ofiary i jej rodziny ze strony wszystkich, którzy stykają się z nią w związku z popełnionym przestępstwem, w szczególności: przedstawicieli organów państwowych, służb medycznych i socjalnych, mediów (art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950 r. (KE), art. 191 § 3, art. 20 k.p.k.).
   7. Ofiara ma prawo do traktowania ze szczególną troską i powagą przez organy wymiaru sprawiedliwości i organy ścigania. Postępowanie w sprawie powinno być prowadzone tak, by uwzględniać interesy i stan ofiary. Jej przesłuchania winny być: ograniczone do minimum, prowadzone w sposób kulturalny, wolne od opóźnień, odwołań i zmuszania ofiary do wielokrotnego przeżywania na nowo tragedii jakiej doświadczyła (art. 30 Konstytucji RP, art. 231 k.k.)
   8. Ofiara ma prawo do bezpieczeństwa osobistego, a obowiązkiem Policji i prokuratury jest jej to bezpieczeństwo zapewnić (art. 14.3 i art. 15.1 pkt 3 ustawy o Policji, art. 231 § 1 k.k.).
   9. Ofiara może zażądać utajnienia swoich danych osobowych. (art. 184 k.p.k.).
   10. Ofiara ma prawo domagać się zastrzeżenia danych dotyczących jej miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości prokuratora lub sądu (art. 191 § 3 k.p.k.).
   11. Ofiara ma prawo do zachowania anonimowości w sprawozdaniach prasowych, telewizyjnych, w internecie i w innych mediach, dotyczących jej sprawy. (art. 13 pkt. 2 ustawy Prawo prasowe).
   12. Właściwe organy państwowe są zobowiązane do przyjęcia każdego zawiadomienia o przestępstwie zgłoszonego przez ofiarę i podjęcia odpowiedniej interwencji. Dotyczy to również sytuacji gdy zagrożenie pochodzi od osoby dla ofiary bliskiej lub gdy ofiarą jest dziecko (art. 9, 10, 12 k.p.k. art. 15.1 pkt. 3 ustawy o Policji, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 r (Dz. U. Nr 70, poz. 409) w sprawie trybu legitymowania, zatrzymywania osób, dokonywania kontroli osobistej oraz przeglądania bagaży i sprawdzania ładunku przez policjantów).
   13. Właściwe organy państwowe są zobowiązane do przyjęcia każdego zawiadomienia zgłoszonego przez osobę trzecią i podjęcia odpowiedniej interwencji (art. 304 k.p.k., art. 231 k.k.).
   14. Ofiara ma prawo do uzyskania fachowej pomocy: psychologicznej, medycznej, materialnej i prawnej od momentu zgłoszenia naruszenia lub groźby naruszenia dobra prawem chronionego. Oznacza to m.in. prawo do wsparcia psychicznego, prawo do fachowej pomocy psychologicznej i prawnej od momentu zawiadomienia o przestępstwie.
   15. Ofiary przestępstw o podłożu seksualnym powinny być przesłuchiwane przez funkcjonariuszy Policji tej samej płci, a gdy ofiarą jest dziecko przesłuchanie powinno odbywać się w obecności psychologa lub osoby, którą dziecko darzy zaufaniem.
   16. Ofiara nie powinna być narażona na dodatkowe dolegliwości wynikające z konieczności kontaktu ze sprawcą czynu niedozwolonego. W sądach powinny istnieć odrębne pomieszczenia dla ofiar przestępstw, by nie były one narażone przed rozprawą na kontakt z oskarżonym, jego bliskimi i znajomymi.
4. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do wymiaru sprawiedliwości
   17. Ofiara ma prawo do swobodnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Ofiara ma prawo w granicach przewidzianych w ustawie w sposób wolny od jakiegokolwiek przymusu lub oporu kształtować swoje interesy prawne (art. 6 KE).
   18. Prawo ofiary do pomocy i reprezentacji prawnej powinno być przynajmniej zrównane z prawami przysługującymi oskarżonemu. Ofiara powinna mieć np. prawo do bezpłatnego pełnomocnika, w tych samych przypadkach, w których przyznaje się prawo sprawcy do obrońcy z urzędu.
   19. Ofiara w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego może działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Od wniesienia aktu oskarżenia aż do momentu jego odczytania w sądzie ofiara może złożyć oświadczenie, że chce działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego. W razie powtórnego wydania przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania pokrzywdzony może w terminie miesiąca wnieść swój akt oskarżenia do sądu (art. 53, art. 54, art. 55 k.p.k.).
   20. Ofiara ma prawo do rzetelnej, zrozumiałej dla niej i wyczerpującej informacji o przysługujących jej prawach i procedurach ich dochodzenia (art. 16 k.p.k. w zw. z art. 2 i art. 83 Konstytucji RP).
   21. Ofiara ma prawo do rzetelnej, zrozumiałej dla niej i wyczerpującej informacji na temat toczącego się w sprawie postępowania.
   22. Ofiara ma prawo do wystąpienia z powództwem cywilnym w celu dochodzenia w postępowaniu karnym roszczeń majątkowych wynikających bezpośrednio z popełnienia przestępstwa. Ofiara może to uczynić aż do rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej (art. 62 k.p.k., art. 69 k.p.k.).
   23. Ofiara powinna mieć prawo do zebrania potrzebnych w jej sprawie dowodów bez narażenia na dodatkowe koszty. Dotyczy to między innymi obdukcji lekarskiej i pomocy psychologicznej.
   24. Ofiara ma prawo brać udział w czynnościach śledztwa lub dochodzenia toczącego się w jej sprawie (art. 49 § 1 k.p.k., art. 302 § 2 k.p.k., art. 316 - 318 k.p.k.).
   25. Ofiara ma prawo do składania wniosków o dokonanie czynności w toku postępowania przygotowawczego, a więc zanim sprawa trafi do sądu (art. 315 k.p.k.).
   26. Ofiara ma prawo wglądu do akt sprawy i sporządzania odpisów dokumentów występujących w sprawie (art. 156 - 157 k.p.k., art. 159 k.p.k.).
5. Prawo ofiary jako strony postępowania karnego do mediacji i pojednania ze sprawcą
   27. Ofiara ma prawo do mediacji i pojednania ze sprawcą. Ofiara ma prawo wystąpić z taką inicjatywą do prokuratora lub do sądu (art. 53 § 3 k.k., art. 60 § 2 pkt 1 i 2 k.k., art. 46 k.k., art. 66 § 3 k.k., art. 320 k.p.k., art. 339 ,§ 4 k.p.k., art. 489 § 2 k.p.k.).
   28. Ofiara ma prawo w sprawach z oskarżenia prywatnego do pojednania i ugody (art. 489, art. 499, art. 492 - 494 k.p.k.).
   29. Ofiara ma prawo na swój i oskarżonego wniosek do porozumienia się ze sprawcą w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia (art. 341 § 3 i 4 k.p.k.).
6. Prawo Ofiary do restytucji poniesionych szkód
   30. Ofiara ma prawo do restytucji poniesionych przez nią szkód (A.8 - 11 ONZ 1985, art. 46 k.k., art. 62 k.p.k.).
   31. Sprawca czynu zabronionego powinien wyrównać ofierze poniesione szkody (czyli dokonać restytucji). Przestępcy albo osoby trzecie odpowiedzialne za ich zachowanie powinni dokonać sprawiedliwej restytucji na rzecz ofiar, ich rodzin lub osób pozostających na utrzymaniu. Restytucja powinna obejmować: zwrot własności, zapłatę za doznaną krzywdę lub poniesioną stratę, zwrot wydatków poniesionych w wyniku wiktymizacji, zabezpieczenie usług oraz przywrócenie praw (A.8 ONZ 1985).
       Jeżeli sprawca lub inne uprawnione instytucje (np. ubezpieczenie) nie wyrówna szkód poniesionych przez ofiarę, powinno się dążyć do zapewnienia kompensacji materialnej ze strony Państwa:
       • ofiarom, które doznały ciężkiego uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu fizycznym lub psychicznym w wyniku poważnych przestępstw,
       • rodzinie, a w szczególności osobom pozostającym na utrzymaniu ofiar, które poniosły śmierć lub które dotknęło kalectwo fizyczne lub psychiczne w wyniku takiej wiktymizacji (A.12 ONZ 1985).

Karta Praw Dziecka

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1989 roku dotycząca PRAW DZIECKA, PRZYJĘTA W FORMIE MIĘDZYNARODOWYCH POROZUMIEŃ, cieszy się ratyfikacją większości krajów na świecie. Konwencja zawiera wiele troski i godnych uwagi idei, ale pomija prawdy o większym znaczeniu. Moim zdaniem, Konwencja w zbyt wielu miejscach niepotrzebnie narzuca język i problemy dorosłych, zamiast uwzględnić specyfikę dziecięcej natury. dlatego też postanowiłem dać ponieść się przez kilka chwil wyobraźni: zakładam, że narody całego świata poprosiły mnie o sporządzenie projektu nowej i bardziej odpowiadającej potrzebom dzieci karty ich praw. Jej tytuł będzie brzmiał: Czego naprawdę potrzebują dzieci, a celem jej będzie inne, świeże i nieco głębsze spojrzenie na zagadnienie, po przemyśleniu tej ważnej kwestii ustaliłem 10 artykułów, które niniejszym ogłaszam. oto one:

Artykuł I
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO MATKI

Aby zapewnić dziecku Prawo do Posiadania Matki, rządy powinny podjąć wszelkie niezbędne kroki, aby traktować macierzyństwo jako najważniejsze powołanie oraz zapewnić, by więzi pomiędzy matką i dzieckiem nadano pierwszeństwo przed bieżącymi wymaganiami ekonomii.

Tylko kobieta może rozwinąć unikalną, jedyną w swoim rodzaju więź hormonalną pomiędzy sobą i dzieckiem, co odbywa się za pośrednictwem niezwykłego organu, nazywanego łożyskiem. Co więcej, tylko kobieta może zapewnić strumień opieki, dając dziecku pokarm dokładnie taki, jakiego potrzebuje i kiedy go potrzebuje - czyli mleko z piersi. Gdy maleństwo rośnie i rozwija się, matka odgrywa wyjątkową rolę w zapewnieniu mu właściwego, zdrowego rozwoju psychicznego. Liczne badania wskazują, że posiadanie miłych wspomnień, związanych z obecnością i poświęcaniem matki pomaga psychicznie wielu osobom w chwilach samotności, depresji, obniża nerwowość, uzdrawia, pomaga w radzeniu sobie z ważnymi problemami życiowymi, podwyższa poczucie własnej wartości. Tak więc matki są niezbędne, gdy mowa o tym, co ekonomiści nazywają długofalową i wyjątkową formacją osoby ludzkiej.

Artykuł II
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO POSIADANIA OJCA

Aby zapewnić dziecku Prawo do Ojca, rządy powinny podjąć wszystkie konieczne kroki aby chronić i szanować rodzinę, której przewodzi ojciec.

Ojciec nie jest w rodzinie dla ozdoby. Ojciec niezbędny jest do zdrowego wzrastania i wychowania dziecka. Jak wskazują wyniki wielu badań, obecność ojca jest w domu bardzo ważna. W znaczący sposób wpływa na życiowe osiągnięcia dziecka, wpływa na trzymanie się dziecka z dala od działalności przestępczej. Ojcowie, którzy pozostają emocjonalnie zaangażowani w relację z dzieckiem i różnego rodzaju wspólną aktywność, odgrywają znaczącą rolę w dojrzewaniu dziecka. Dorastająca młodzież, która doświadcza głębokiej bliskości ze swoim ojcem, jest znacznie lepiej chroniona przed podejmowaniem działalności przestępczej oraz zaburzeniami zachowania, które mogą do niej prowadzić. Pomimo tych prawideł, dzisiaj szczególnie deprecjonuje się ojcostwo. Wiele programów pomocy społecznej i zasiłków może raczej zniechęcać do zawierania małżeństwa, wspiera domy bez ojca, a nawet kreuje finansowe bodźce do posiadania nieślubnych dzieci. Także gdy chodzi o mężczyzn żonatych, wysokie wymagania w miejscu pracy oraz nadmiar zawodowych obowiązków często uniemożliwiają ich fizyczną i duchową obecność w życiu dzieci. Co więcej, jakże często popularne media zachodnie przedstawiają ojców w roli komicznych głupców.

Artykuł III
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO DOMU ZBUDOWANEGO NA MAŁŻEŃSTWIE

Aby zapewnić dziecku Prawo do Posiadania Domu Zbudowanego na Małżeństwie, odpowiedzialne rządy będą poszukiwały z całą roztropnością środków zachęcających do legalnego zawierania małżeństw, będą uznawały pierwszoplanowe istnienie i autonomię rodziny, a zniechęcały do rozwodu.

Badania dotyczące rodzin i dzieci przeprowadzone na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat wskazują wyraźnie, że dzieci mające oboje rodziców, połączonych legalnie zawartym małżeństwem są zdrowsze, szczęśliwsze, grzeczniej sze, bardziej odpowiedzialne, łatwiej radzą sobie w szkole i w życiu. Są ponadto mniej skłonne do podejmowania współżycia bez ślubu, rzadziej wykazują skłonność do działalności o charakterze kryminalnym, nadmiernego spożywania alkoholu, czy zażywania narkotyków. Jakiekolwiek odstępstwo od tradycyjnego modelu rodziny, związane z np. wspólnym mieszkaniem bez ślubu, separacją, rozwodem, samotnym wychowywaniem dzieci, czy też powtórnym związkiem, doprowadzają do skutków negatywnych dla dzieci. Nawet przeżywające trudności, ale "pierwsze" małżeństwa, okazują się dla dzieci korzystniejsze niż inne rozwiązania.

Prawdziwy dom jest też dla dzieci miejscem bogatym w różne zadania i obowiązki, gdzie stanowiąc centrum życia, dzieci pozostają uczestnikami ważnych domowych przedsięwzięć. W prawdziwym domu poważnie podchodzi się do kształcenia dzieci, a rodzice są pierwszymi i głównymi nauczycielami swoich pociech, poczynając od wychowania moralnego. Prawdziwy dom broni swojej autonomii i autorytetu, bo to korzystnie oddziaływu-je na dzieci. Związek pomiędzy mężczyzną i kobietą, których łączy małżeństwo przynosi wiele dobrych owoców: każdy partner wnosi do niego dary, które się wzajemnie uzupełniają. Wyniki licznych badań jasno obrazują, jak to działa: każde z partnerów ubogaca związek unikalnymi cechami, niezbędnymi do budowania domu, który staje się dzięki temu lepszy, niż gdy ma to miejsce w przypadku każdego z małżonków z osobna.

Artykuł IV
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO RODZEŃSTWA

Aby zapewnić dziecku Prawo do Rodzeństwa, rządy powinny zachęcać rodziny do posiadania wielu dzieci, odpowiednio dysponując właściwymi środkami.

Obecny trend, szczególnie silny w krajach rozwiniętych, zmierza w kierunku polityki jednego dziecka. Jeśli współczesne tendencje w Europie będą kontynuowane przez następnych 50 lat, do roku 2050 większość Europejczyków nie będzie miała braci, sióstr, ciotek, wujków ani kuzynów.

Cały szereg obecnych anty-urodzeniowych działań zmierza w tym właśnie kierunku, nie wyłączając różnych nacisków ze strony ekonomii - aby pracę przedkładać nad rodzinę i dzieci, zaś budżet gospodarstwa domowego obciążyć nadmiernie ciężarem podatków. Coraz silniejszy obecnie trend w kierunku rodziny posiadającej tylko jedno dziecko zwiastuje poważne problemy, a także wielką samotność. Relacje pomiędzy braćmi i siostrami od dawna uważane były za niezwykle ważne dla właściwego rozwoju moralnego i psychicznego dziecka. Wiadomo, że dzieci nie posiadające rodzeństwa częściej rozwijają wrogie, anty-społeczne cechy osobowości. Jedynacy sprawiają stosunkowo więcej problemów wychowawczych, cierpią na zaburzenia w zakresie zdolności uczenia się, są bardziej impulsywni, nadpobudliwi i niespokojni.

W późniejszym okresie życia więzi pomiędzy rodzeństwem pozostają nadal silne. W rzeczywistości jest to najdłużej trwająca relacja, której doświadczamy w życiu.

Artykuł V
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO PRZODKÓW

Aby zapewnić dziecku Prawo do Przodków, rządy powinny dbać o to, aby szkoły i instytucje państwowe uczyły szacunku do osiągnięć i wysiłków poprzednich generacji.

Dzieci zaznają emocjonalnej pełni i poczucia bezpieczeństwa, gdy mogą postrzegać siebie jako jedno z ogniw wielkiego łańcucha, który łączy wszystkich członków rodziny - zarówno przodków, obecnych, jak i przyszłych potomków. Nadaje to sens ludzkiemu życiu, nadaje nowego znaczenia mijającym kolejom losu, naszemu odchodzeniu z tego świata, cierpieniu i poświęcaniu się. I rzeczywiście, dzieci wykazują ogromne zainteresowanie słuchaniem różnych opowieści o swojej rodzinie. Tymczasem młodzież dzisiejszą, poddawaną nowoczesnej propagandzie, charakteryzuje tendencja do postrzegania swych przodków jako pozbawionych wykształcenia ignorantów i bigotów, o nieodpowiednim nastawieniu do świata. Takie podejście głęboko zubaża nie tylko życie dzieci, ale również społeczność całego ziemskiego globu.

Artykuł VI
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO WYCHOWANIA W POSZANOWANIU DLA PŁODNOŚCI

W celu zapewnienia dziecku Prawa do Wychowanja w Poszanowaniu dla Płodności, rządy powinny podjąć wszystkie możliwe działania, aby afirmować wartość płodności małżeńskiej oraz wspierać i chronić rodziny wielodzietne.

Dla dobra naszych dzieci czas zakończyć wojnę wypowiedzianą ludzkiej płodności. Na początku I wieku obiektywnie widać, że raczej wyludnienie, niż przeludnienie jest problemem, który zagraża światu. ity, jakie głoszone są obecnie przez przedstawicieli ruchu kontroli populacji, eksponują tzw. rozsądne przystosowanie rozmiaru rodziny do nowoczesnych warunków. Ta zapoczątkowana na Zachodzie przemiana zyskała popularność i upowszechniana jest z coraz większą siłą w krajach rozwijających się. Tymczasem najnowsze badania wykazują nieprawdziwość założeń dotyczących konieczności ograniczenia populacji.

Naturą człowieka jest pragnienie potomstwa, co pozwala nam trwać w następnych pokoleniach. Jest to przeznaczenie każdego przychodzącego na świat dziecka. Propaganda wymierzona przeciw umacnianiu rodziny jest zatem atakiem na ludzkie przeznaczenie.

Artykuł VII
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO NIEWINNOŚCI

Aby zapewnić dziecku Prawo do Niewinności, rządy powinny szanować i chronić instytucję małżeństwa oraz wspierać rodzicielską kontrolę mediów i ich wpływ na dzieci.

Wyraz "niewinność" oznacza tutaj posiadanie prawdziwego dzieciństwa i możliwość dojrzewania w swoim czasie - zarówno fizycznego, emocjonalnego jak i moralnego.

Jak wiadomo, różne siły zewnętrzne zagrażają normalnemu przeżyciu dzieciństwa, np. konflikty zbrojne, ideologicznie sterowana edukacja seksualna, czy współczesne media, by przeciwstawić się ich destruktywnemu działaniu, wskazujemy na stały czynnik chroniący dziecięcą niewinność - wzrastanie w zdrowej, złożonej z obojga rodziców rodzinie.

Władze powinny respektować prawo rodziców do kierowania i kontrolowania edukacją swoich dzieci w dziedzinie płciowości, mają ponadto obowiązek ochrony dzieci przed "nowoczesnym", szkodliwym wychowaniem seksualnym, jakie praktykuje się w wielu szkołach.

Artykuł VIII
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO WYCHOWANIA RELIGIJNEGO

Aby zapewnić dziecku Prawo do Wychowania Religijnego, rządy powinny respektować wolność rodziny do praktyk religijnych.

Rodziny, które są religijne, lepiej chronią swoje dzieci fizycznie i psychicznie, w porównaniu z rodzinami, które wiarę odrzucają. Dla przykładu wyniki badań różnych stylów życia rodziców, jakie ogłoszono w American Sociological Review wykazały, że rodziny konserwatywnych protestantów są bardziej odpowiedzialne, niż rodziny niereligijne. Jest także prawdą, żę rodzice ci bardziej skłonni są okazywać dzieciom miłość i przywiązanie. Silna wiara chroni ponadto przed zachowaniami niszczącymi, np. przedwczesnym podejmowaniem współżycia. ówiąc wprost - dzieci dobrze rozwijają się w rodzinach, które na co dzień praktykują swoją wiarę i uznają autorytet Boga.

Artykuł IX
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO WZRASTANIA W ZDROWEJ SPOŁECZNOŚCI

Aby zapewnić dziecku Prawo do Wzrastania w Zdrowej Społeczności, rządy nie powinny nadmiernie ingerować w spontaniczny wzrost relacji między mieszkańcami danych społeczności sąsiedzkich.

Żaden prawdziwy dom nie istnieje tylko sam dla, siebie. Dalsi krewni: dziadkowie, ciocie, wujkowie oraz kuzyni, powinni interesować się dziećmi w rodzinie, ich sprawami, wychowaniem, a w razie potrzeby nieść pomoc. Również dobrzy sąsiedzi i odpowiednia społeczność lokalna zapewniają środowisko, które stanowi dla dziecka specjalną ochronę.

Artykuł X
KAŻDE DZIECKO MA PRAWO DO TRADYCJI

Aby zapewnić dziecku Prawo do Tradycji, rządy powinny szanować odziedziczone przez społeczeństwo przekonania religijne i zwyczaje, będące częścią ich nieformalnej lub społecznej konstytucji.

Dzieci rodzą się w rodzinach naszych bliższych i dalszych krewnych, w mieście, na wsi, w pewnym sąsiedztwie, które także może wspierać rodzinę. Rodzą się one w określonej tradycji i kulturze, co nadaje głębi ich życiu. Szacunek do tradycji nie domaga się ślepego posłuszeństwa przeszłości, lecz raczej nakłada obowiązek obrony swego stanowiska przez tych, którzy do zmian nawołują. Płaszcz tradycji stwarza dla dzieci ochronę, zapewnia im emocjonalną stabilność, może być skutecznym sposobem przetrwania nawet wielkiej tyranii.

PODSUMOWANIE

Nawołuję wszystkie narody świata, aby zapewniły każdemu dziecku prawo do: matki, ojca, domu zbudowanego na małżeństwie, prawo do rodzeństwa, przodków, prawo do wychowania w szacunku dla płodności, prawo do wychowania religijnego, wzrastania w zdrowej społeczności, prawo do niewinności i prawo do tradycji.

Dowody naukowe są przytłaczające: są to niezbędne warunki, mogące zapewnić dzieciom poczucie bezpieczeństwa, zdrowie, szczęście, stabilność emocjonalną, duchową satysfakcję, osiągnięcia w sferze materialnej i wewnętrzny spokój. Oto, co najbardziej potrzebne jest każdemu dziecku.